Produkty świętej Hildegardy są pochodzenia naturalnego. Wykorzystywane są w nich zioła i rośliny, bez żadnych sztucznych dodatków. Lecznicze właściwości tych artykułów dostrzegła święta Hildegarda z Bingen. Produkty tej średniowiecznej mniszki, dostępne są w naszym sklepie. Za najbardziej popularne uznaje się nalewki św. Hildegardy, produkowane z języcznika, piołunu czy rzęsy wodnej. Osoby, które cenią sobie ekologiczne artykuły, znajdą u nas także przyprawy Hildegardy. Wśród nich dostępne są mieszanka przypraw z koprem włoskim, bertram korzeń mielony, BIO korzeń lukrecji, a także bardzo popularny zestaw przypraw z języcznikiem. W kategorii produktów, które wyszły spod ręki tej wyjątkowej zielarki, jest także krem fiołkowy. Zaleca się jego stosowanie przy bólach głowy, pielęgnacji blizn oraz przy guzkach skórnych i opuchnięciach.

Kim była święta Hildegarda?

Rok 2011 został ogłoszony w Tyńcu Rokiem Hildegardy urodzonej w miejscowości Bingen. Była to średniowieczna mniszka, filozofka, znawczyni ziołolecznictwa, kompozytorka i poetka. Żyła w czasach, w których nie liczono się z głosem kobiet. Za rzekome czary, a także inne niewygodne dla władzy czyny, panie często były skazywane na karę spalenia na stosie. Nie była to więc łatwa epoka, tym bardziej warto docenić świętą Hildegardę, która pozostawiła po sobie dużą spuściznę.

Urodziła się ona jako dziesiąte dziecko arystokraty Hildeberta z Bermersheimu. W wieku ośmiu lat została podarowana przez swoich rodziców jako swoista dziesięcina dla Kościoła. Była chorowitym dzieckiem, znacznie różniła się od swoich rówieśników. Cierpiała na napady słabości (zapewne padaczki), po których mówiła dziwnie brzmiące słowa. Rodzice wybrali dla niej klasztor Benedyktynów w Disibodenbergu. Mieszkała tam również piękna Jutta ze Spenheim, hrabianka, która postanowiła poświecić swoje życie Bogu.

W wieku 14 lat Hildegarda wraz z 20-letnią Juttą i jeszcze jedną panną zostały zamknięte w pustelni. Był 1 listopada – śpiewano pogrzebowe pieśni, a pustelniczki odprowadzał pochód ludzi z płonącymi pochodniami.

Życie w pustelni było bardzo trudne. Pobudka miała miejsce o godzinie 2 nad ranem. Kobiety jadły jeden posiłek zimą i dwa lekkie latem. Najczęściej podawano im chleb, jajka, fasolę, czasem rybę i prawie nigdy mięsa. Ubierały się w habity, zimą wkładały wełniane opończe. Na głowie nosiły jednobarwne welony. Hildegarda pomimo trudnych warunków, jakie panowały w pustelni, miała co jeść i co najważniejsze, zyskała możliwość kształcenia się dzięki wykształconej Jutcie. Kobieta nauczyła ją czytać, grać na psalterionie i śpiewać psalmy. Gdyby Hildegarda została w domu rodziców, nie mogłaby nawet o tym marzyć.

Więcej o życiu i działalności Hildegardy wiadomo po śmierci Jutty, kiedy to rozbudowano klasztor, gdyż zgłaszało się coraz więcej chętnych dziewcząt do służenia Bogu. Mniszki wybrały Hildegardę na swoją nauczycielkę i przełożoną. Wówczas mogła się poruszać po klasztornych zabudowaniach, zajmując się ziołolecznictwem i komponując muzykę.

Przepowiednie św. Hildegardy

Kiedy Hildegarda miała 42 lata, ujawniła swoje wizje zgodnie z nakazem skierowanym do niej przez Boga. Opisała je w swoim głównym dziele teologicznym: Scivias, które przyniosło jej popularność. Głównym tematem utworu jest badanie przyczyn upadku Adama i ludzkości. Hildegarda przedstawiła w nim drogi odkupienia tego upadku. Dzieło spodobało się i uzyskało aprobatę ówczesnego teologa Bernarda z Clairvaux, co pozwoliło jej uniknąć spalenia na stosie jako heretyczki. Spisywanie wizji, jakie miała, poparł również sam papież Eugeniusz III.

Hildegarda cudem wyzwoliła się od zależności opata Kuna i założyła własne zgromadzenie w Rupertsbergu, nieopodal Binge. Podczas śpiewania psalmów mniszki były ubrane w białe suknie, miały rozpuszczone włosy i korony na głowach. Wyglądały zjawiskowo. Na przekór wszystkim Hildegarda twierdziła, że Bóg chce widzieć ludzi radosnych i szczęśliwych, a nie umęczonych, smutnych oraz wyczerpanych długimi postami.

Kobieta napisała także Księgę zasług żywota. Był to średniowieczny poradnik na temat stylu życia zapewniającego otrzymanie łask po śmierci. Nie uważała jak inni mnisi, iż ciało ludzkie jest grzeszne, a prawdziwe szczęście jest możliwe, gdy ciało połączy się znowu z duszą.

Niezwykłym pomysłem była 3-letnia podróż wzdłuż Renu, gdzie jako kaznodziejka nauczała mężczyzn w katedrach i kościołach. Mogła to robić, ponieważ uważana była za prorokinię, przez którą przemawia Bóg oraz miała poparcie papieża. Nic dziwnego, że listy do niej słali możni i władcy ówczesnego świata z prośbami o radę i proroctwa. Gdy coś jej się nie podobało, pisała listy i to do samego króla Fryderyka Barbarossie czy papieża Anastazego IV.

W wieku 63 lata opisała swoje objawienie w Księdze działania bożego, które zaskakuje współczesnych wiedzą z różnych dziedzin życia. Hildegarda zmarła 17 września 1179 roku, w wieku 81 lat. W dniu jej śmierci na niebie ukazały się dwie tęcze ułożone w znak krzyża. Malejący i gasnący znak zawisa nad klasztorem benedyktynek w Rupertsbergu.